Ruch Światło – Życie

Ogólnie o Ruchu Światło – Życie

Ruch Światło-Życie sięga swoimi korzeniami Oazy Dzieci Bożych dla dzieci. Tak ks. Franciszek Blachnicki nazwał nową metodę rekolekcji zamkniętych dla dzieci, którą w latach 1954-1960, prowadził rekolekcje dla ministrantów w diecezji katowickiej. Zostały wtedy wypracowane zasadnicze elementy metody rekolekcyjnej oazy, tak charakterystycznej dla Ruchu. Od roku 1969 datuje się stały rozwój ilościowy oaz, które wychodząc z jednego ośrodka w Krościenku nad Dunajcem, przybierają stopniowo charakter ruchu odnowy, zwłaszcza od chwili wprowadzenia całorocznego programu formacyjnego pomiędzy oazami wakacyjnymi.
11 czerwca 1973 roku kard. Karol Wojtyła poświęcił w Krościenku statuę Niepokalanej, oddając przy tym dzieło oazy i całego Ruchu Niepokalanej, Matce Kościoła. To wydarzenie jest dla Ruchu aktem konstytutywnym. Ruch Światło – Życie jest ruchem formacyjno-ewangelizacyjnym mającym swój własny charyzmat czyli sposób dochodzenia do pełni chrześcijaństwa. Istotą tego charyzmatu są dwie sprawy nieustannie się przenikające:

  • z jednej strony formacja rozumiana jako pogłębienie wiary człowieka przez poznanie Jezusa Chrystusa,
  • a z drugiej poznawanie Go w służbie – w dawaniu siebie innym.

Grupa oazowa nie jest więc tylko dla spotkań formacyjnych, ale również dla konkretnych służebnych działań w parafii.

Ważne są filary formacji oazowej:

  • coroczne przeżywanie rekolekcji oazowych (Oaza Dzieci Bożych, 0, I, II, III oraz po III) oraz
  • cotygodniowe całoroczne spotkania w małych grupach z animatorem. Jeden i drugi element jest konieczny.

Tajemnica Kościoła najlepiej wyraża się we wspólnocie. Dlatego właśnie Oaza Żywego Kościoła kładzie nacisk na wspólnotowość. Mała grupa czyli oaza mała jest częścią wspólnoty parafialnej a potem rejonowej i diecezjalnej. Na oazach wakacyjnych jest podobnie: oaza mała wraz innymi tworzy oazę średnią, a oazy średnie przynależą do oazy wielkiej. Wszystkie oazy gromadzą się na Dniu Wspólnoty i bez tego nie można w pełni ani zrozimieć, ani przeżywać Ruchu – i co za tym idzie – w nim się realizować. Bez tego nie zrozumie się również Kościoła jako Wspólnoty wspólnot.
Obraz małych wspólnot zależy w dużej mierze od animatorów dlatego tak ważną sprawą jest ich stała formacja. Zaczyna się ona po II od przeżywania Kursu Oazowego dla Animatorów (tzw. KODA). Stała formacja opiera się również o miesięczne spotkania animatorów w rejonie bądź w parafii według materiałów formacyjnych opracowywanych na każdy rok przez Centralę Ruchu. Dla pogłębienia formacji animatorskiej służy także Szkoła Animatora (najczęściej dwuletnia). Istotna rola jaką mają do spełnienia animatorzy wynika między innymi stąd, że to oni kształtują Ruch w małych grupach i oni – bardziej niż kapłan – są związani z parafią.

Coroczne spotkanie całego Ruchu Światło-Życie ma miejsce na tzw. Kongregacji Odpowiedzialnych Ruchu, która odbywa się najczęściej na Jasnej Górze.